Voedselverslaving

Voedselverslaving - Ben jij aan voedsel verslaafd?
Voedselverslaving is een moderne term die gebruikt wordt om een pathologische stoornis aan te duiden; het compulsieve, overmatige verlangen naar voedsel en de compulsieve, overmatige consumptie van voedsel. Deze stoornis komt niet alleen tot uitdrukking in een abnormale consumptie van voedsel, maar ook in een verlangen naar voedsel dat op zich al ongezond is. Hoewel de samenleving en de medische wereld alcoholisme en drugsgebruik zonder problemen kunnen begrijpen, bestaat er pas sinds enkele jaren een soortgelijke acceptatie van het feit dat mensen op een vergelijkbare manier aan eten verslaafd kunnen zijn. Wanneer een schadelijke stof in het lichaam wordt opgenomen, of wanneer een bepaalde stof overmatig wordt opgenomen, dan kunnen we zeggen dat die stof wordt misbruikt. Mensen die bepaalde stoffen op een dergelijke manier misbruiken zijn verslaafden; deze mensen kunnen lichamelijk en mentaal afhankelijk worden van deze stoffen, in dit geval voedsel.

Iemand hoeft zichzelf slechts enkele sleutelvragen te stellen om zijn of haar verslaving vast te stellen:

• Eet je wanneer je geen honger hebt of wanneer je depressief of verdrietig bent?
• Eet je stiekem of heb je in je eentje andere eetgewoonten dan wanneer je samen met anderen eet?
• Consumeer je buitensporige hoeveelheden voedsel en probeer je later om de overtollige hoeveelheid kwijt te raken door te braken of laxeermiddelen te nemen?
• Zijn er bepaalde etenswaren die schadelijk voor je zijn, maar die je toch eet?
• Voel je je schuldig na het eten?

Voedselverslaving - Oorzaken en symptomen
Voedselverslaving is, net als elke andere verslaving, een gebrek aan zelfbeheersing. De verslaafde begrijpt dat zijn of haar eetgewoonten schadelijk zijn, maar gaat toch door met het destructieve gedrag. Voedselverslaving is een fysiologisch én een psychologisch verschijnsel.

Veel mensen hebben een zogenaamde "voedselallergie". Dat wil zeggen dat bepaalde voedselsoorten negatieve symptomen en veranderingen in het lichaam veroorzaken, maar tegelijkertijd verlangens ernaar opwekken. Mensen die hieraan lijden, bijvoorbeeld diabetici, kunnen dan weliswaar "ziek" worden wanneer suiker wordt gegeten, maar zullen dit nog steeds willen eten en zelfs in buitensporige hoeveelheden willen eten, met de negatieve gevolgen van dien. Bepaalde eiwitten in melk en tarwe hebben mogelijk dezelfde werking als narcotische middelen. Deze chemicaliën bootsen de natuurlijke pijnstillers in het lichaam na, de zogenaamde endorfines. Ze worden daarom "exorfines" genoemd. Wanneer iemand gedeprimeerd is, een laag zelfbeeld heeft of eenzaam is, voelt hij (of zij) zich vaak beter als hij grote hoeveelheden voedsel heeft genuttigd of bepaalde soorten voedsel eet, zoals zout of chocolade. Dit onmiddellijke "high" (hoogtepunt) maakt vervolgens plaats voor een ziekelijk schuldgevoel, wat weer tot een diepere depressie leidt. Omdat de verslaafde hier geen controle meer over heeft, zal hij zich opnieuw tot die eetgewoonten wenden in een bewuste of onbewuste poging om zich beter te voelen.

Voedselverslaafden komen in gelijke mate voor in verschillende leeftijdsgroepen, rassen en geslachten. Voedselverslaafden bestaan uit mensen met overgewicht, mensen met een te laag lichaamsgewicht en mensen met een normaal lichaamsgewicht. De gemeenschappelijke factor is niet hun gewicht, maar hun obsessie met voedsel. De mensen die aan overgewicht lijden kunnen hierdoor ook schaamtegevoelens ervaren; ze kunnen lusteloos zijn en niet in staat om actief bezig te zijn of veel te bewegen. De mensen met een te laag lichaamsgewicht zijn soms boulimisch; hoewel ze op een obsessieve manier eten, zijn ze zo bang om te zwaar te worden dat ze braakneigingen opwekken, laxeermiddelen nemen of dwangmatig aan lichaamsbeweging doen om een gewichtstoename te voorkomen. Sommigen wisselen dit ook af met perioden van anorexia, waarin ze helemaal niet eten om zo hun gewicht binnen de perken te houden. Mensen met een normaal gewicht lijken uiterlijk misschien wel normaal, maar kunnen toch een obsessie voor voedsel hebben en voortdurend nadenken over wat ze gaan eten of hoeveel ze wegen. Het onderwerp "voedsel" is op zich al een ramp voor deze mensen; op een compulsieve manier tellen ze de calorieën en eten ze zonder ervan te genieten.

Voedselverslaving - Is er hoop?
Voedselverslaving is een ernstige stoornis met een groot aantal negatieve gevolgen voor de gezondheid. Overgewicht, psychologische stoornissen, suikerziekte en afwijkingen in het spijsverteringssysteem zijn slechts enkele van deze gevolgen.

De eerste stap naar herstel is, uiteraard, de bewustwording en de aanvaarding van het probleem. In medisch opzicht moet men proberen te identificeren welke etenswaren de allergische symptomen en de verlangens om te eten in gang zetten, de zogenaamde "triggers".

Er bestaat geen gemakkelijke manier om voedselverslaving te bestrijden; zelfbeheersing is een vereiste om de eetgewoonten en de leefstijl te veranderen. Een praktisch haalbare hoeveelheid lichaamsbeweging en realistische veranderingen in de eetgewoonten zijn belangrijk. Ambitieuze pogingen om de eetgewoonten abrupt te veranderen of om zeer snel gewicht te verliezen zijn op de lange termijn zelden succesvol.

De fysiologische en psychologische afhankelijkheid van voedsel kan het beste doorbroken worden wanneer de verslaafde zich realiseert dat hij niet bij machte is om het op eigen houtje te doen. Hij moet zich op God richten, want Hij alleen is in staat om hulp en genezing te bieden voor dit probleem en in alle andere gevallen van menselijke hulpeloosheid. "Ik, de HEER, ben het die jullie geneest" (Exodus 15:26b). God geeft net zo veel om ons lichamelijk welzijn als om onze geestelijke relatie met Hem. Als iemand naar Hem op zoek gaat, dan zal hij gezondheid en genezing en herstel vinden. "Geliefde broeder, ik hoop dat het u in alle opzichten goed gaat en dat u gezond bent. Dat het uw ziel goed gaat weet ik" (3 Johannes 1:2).

Vind blijvende hulp!